"bal"lı bir ayran günü..

uzun zamandır cocukluğumun geçtiği,en saf duyguların buharlaşması sonucu oluşan, başka bir yerde göremediğim renkteki bulut kümelerinin,hemen altındaki okuluma uğramamıştım..sonucta artık o bulutta bir payım yoktu..belkide onu göremiycek ve yerini bulamayacaktım bile..ama o tanıdık koku sardı heryanımı işte..taşıdı eskimiş günlere..cok üzücü büyümüşüz sanırım artık..büyüyoruz karsı koyamadan.."büyü"mek??ironik bi durum aslında oldukca..(su anda beste yapmaya ihtiyacım var kendimi anlatabilmek için..)

kendimi hayal ediyorum..hayal ettiğim gibi olmadığımı görüyorum..barikatlar kurmusum her yanıma..o nedenle içimdeki sevgiyi yasatamıyorum o cok sevdiğim insanlara..içimden taşıp akıyor dışarılara..beni kemiriyor,öldürüyor bu yoğun sevgi ama ben dile getiremiyorum hayatımdaki o kişilere..uzaklaşmalarını izliyorum..çünkü asla beni onları sevdiğim gibi sevemeyeceklerini biliyorum..sevgi cok nankör,cok acımasız ve bazen de cok cıkarcı bir duygu..sevmiyorum onu artık..fazlasını kaldıramıyorum..bugunde cok dağınığım..benden baska kimsenin de parcalarımı dağıldıkları yerden toparlayamayacağını,belki de tenezzül bile etmeyeceğini biliyorum..hayır karamsar değilim bugun..daha ziyade gerceğim..herkesin bahsettiği o hayal dünyamdan kafamı cıkardım işte dışarı..hayal etmek zorundayım yaşamak için..kimsenin gerceğini istemiyorum artık hayatımda..kimse bana kendini empoze etmeye calışmasın artık..uzak dursun benden..hiçbirinizi sevmek istemiyorum..yanımda olduğunuz zamanlar bile özlemek istemiyorum..mücadele etmek istemiyorum kendinizi,sizdeki beni kaybetmeyin diye..salıverin artık..orda olmak istemiyorum..dış dünyayı karantinaya alıyorum bu risk faktörlerinin hepsi ortadan kalkıp,endişelerimden sıyrılana kadar.......

.......portecho dinlemiş oldum ilk kez..oldukca keyifli buldum aslında..birde tam olarak orda olmayı başarabılseydım..o anları yasamayı sonraya ertelemeseydim..sadece anların görüntülerini ödünc almayı bırakıp,içinde hayalet gibi hissetmektense....bir önemi yok..tekrarlıycam hepsini yine..

p.s:ölümsüzüm ben..bunu gözlerim kapalı,sadece gülümseyerek yaptığım o tren yolculuğu sırasında anladım..evt,ölümsüzüm ne yazık ki..

p.p.s:keyifli bitirme ihtiyacı duydum..zaman zaman hormonları yanıltma gülümsemesi gibi..ölümsüzlük bazende tarihte,hayatın içinde,birilerinin üzerinde iz bırakmakta olabilir değil mi?öyleyse bu da küçük bir kanıt olabilir..izmir sokak modası çekimlerinden bir alıntı:P